3 Poemas de Samar Shahdad (Irã)

Samar Shahdad é uma pesquisadora iraniana que mora na Inglaterra, fazendo doutorado em Bradford. Dedica a vida aos livros e o ofício de tradutora.

Os poemas se encontram em três versões: português, persa e inglês. A autora agradece especialmente a Antonio Martínez-Arboleda ( Universidade de Leeds ) por sua ajuda com traduções em inglês e português.

---

***

Dedicado a C. Da Silva, do Brasil

Preciso dos seus cabelos
para me libertar da corrente que as mãos da ignorância têm entrelaçado aos meus pés
e de seus lábios
pois, com um beijo, embora pequeno
eu componho uma canção
do silêncio que eles costuraram em meus lábios

Preciso de suas mãos, que dão sentido a “acariciar”
para suportar os golpes da vida
em uma era quando sobrevivência
é aceitação de inferioridade
e a morte, uma humilhação.

Meu amor!
Poesia é política e política é poesia
e a minha política é escrever poesia
onde o amor e o pão
são colocados em lados opostos da balança
para medir o peso da fame
em um país onde os traficantes da religião
preenchem suas contas bancárias com zeros
onde Deus com um ábaco quebrado nas mãos tira um cochilo
a morte vende-se em parcelas
mas o pão merca-se com dinheiro

Eu não sou a criança da minha mãe,
mais a filha do todas mulheres que dão à luz meninas sem sentido.
Meninas que mesmo antes do nascimento
estão enterradas
Meu pai
são todos homens
que nascem para lutar
cujo hino nacional
é matar ou ser morto
Meus irmãos
foram privados do sabor das mulheres
e minhas irmãs
chicoteados por sua beleza.
Minha família,
Irã, tem sido, coletivamente, massacrada.

(17 de Julho de 2018)

***

به موهایت محتاجم،
تا از زنجیری که دست جهالت به پاهایم بسته است
رهایی یابم
و به لبانت،
تا با بوسه ای هر چند کوچک
از سکوتی که بر دهانم دوخته اند
نغمه ای بسرایم.
به دستهایت محتاجم -که معنی نوازش اند –
تا سیلی روزگار را تاب بیاورم
در زمانه ای که زنده ماندن
پذیرفتن حقارت است،
و مرگ،
دشنام .

عشق من !
شعر سیاست است و سیاست شعر.
آنجا که عشق و نان را
در دو کفّه ی یک ترازو می گذارند تا گرسنگی را وزن کنند،
در سرزمینی که د‌‌لّالهای دین
حساب بانکی شان را با صفرها پر می کنند،
آنجا که خدا با چرتکه ای شکسته در دست چرت می زند،
مرگ را نسیه می دهند
نان اما،
نقد است.

من
فرزند مادرم نیستم!
مادر من, همه ی زنانی هستند که دختران سر بریده می زایند.
دخترانی که به دنیا نیامده
دفن می شوند.
پدر من،
همه مردانی هستند
که برای جنگیدن به دنیا آمده اند
و سرود ملّی شان
بکش یا کشته میشوی ست.
برادران من
از طعم زن محروم بوده اند
و خواهرانم
برای زیباییشان شلّاق خورده اند.
……
خانواده ی من
ایرانی ست که دسته جمعی قتل عام شده است.

ثمر شهداد
تقدیم به س . د. سیلوا ، از برزیل
سه شنبه ۲۶ تیر ۱۳۹۷

***

I am
in need of your hair,
to free myself from the chain attached to my feet
by the hands of ignorance
and in need of your lips,
so, with a kiss, though small
I compose a song
from the silence they have stitched over my lips.

I am in need of your hands,
they give meaning to “caressing”,
to bear the blows of life
in an age when survival
is the acceptance of inferiority,
and death, is a humiliation.

My love!
to write poetry is to do politics
and the politics I do is writing poetry.
where love and bread
are put on two pans of a scale
to measure the weight of hunger,
in a country where the dealers of religion
fill their bank accounts with zeros,
where God with a broken abacus in his hands takes a snooze,
death is sold in instalments
but bread, is traded in cash.

I am not the child of my mother
but the daughter of all women who deliver robotised girls.
Girls who even before birth
are buried,
My father,
are all men
who are born to fight
whose national anthem
is kill or get killed.
My brothers
have been deprived of the flavour of women
and my sisters
have been lashed for their beauty. …….
My family,
Iran, has been collectively massacred.

---

***

Dedicado a C. Da Silva, do Brasil

Eu compartilho você com todas as mulheres do mundo

Eu compartilho você com todas as mulheres do mundo
Pois é o direito de toda mulher
Que o trigo de seus dedos
Toque o calor do sol
E o barco de seus olhos
Renda-se à profundidade dos mares
E paire em seus ouvidos
Frases afetuosas
……
E seus lábios sintam o gume da espada

Deixei meus dedos no seu cabelo
Pendurei o diamante da minha poesia em seus ouvidos
Costurei meu vislumbre a sua nudez
Para o dia em que seu corpo
For o status da beleza
Na privacidade de outra mulher
O dia em que eu deixei você
Em busca de outra Qibla

Meu amor
Seus olhos
Têm visto meus ossos
E sob suas unhas
Minha pele
Minha carne
Para sempre permanecerá

Em vão você está tentando
Reescrever sua história
O melhor dos vinhos
São os mais velhos
E os melhores amantes
São aqueles
Que não negam sua história

Eu compartilho você com todas as mulheres do mundo
Porque você é minha verdade
Em uma era que me nega
E a minha verdade como qualquer outra verdade
Apenas quando compartilhada torna-se livre
Torna-se imortal

Eu compartilho você com todas as mulheres do mundo
Porque é o direito de toda mulher
Saber minha verdade
Para ser livre

(2 de Maio de 2020)

***

تو را با تمام زنان جهان قسمت می کنم

تورا با تمام زنان جهان قسمت می کنم
چرا که حقّ هر زنی ست
که گرمی آفتاب را
با گندم انگشت هایش لمس کند
و قایق چشم هایش
به عمق دریاها تن بسپارد
و جمله های عاشقانه را
به گوش بیاویزد
….
و لبانش
تیزی شمشیر را حس کند.

انگشتانم را در موهای تو جا گذاشته ام.
الماس شعرهایم را از گوش هایت آویخته ام ،
نگاهم را به عریانی ات دوخته ام
برای روزی که تنت
تندیس زیبایی
به خلوت زن دیگریست،
روزی که من در جستجوی قبله ای دیگر
ترکت کرده باشم.

عشق من !
چشمهای تو
استخوان های مرا دیده اند
و در زیر ناخن های تو
پوست من،
گوشت من،
برای همیشه باقی ست

بیهوده می کوشی
تاریخت را از نو بنویسی
بهترین شرابها
قدیمی ترین شرابها هستند
و بهترین عاشقان،
آنها
که تاریخشان را انکار نمیکنند.

تو را با تمام زنان جهان قسمت می کنم
چرا که تو حقیقت منی
در روزگاری که مرا انکار می کند
و حقیقت من،
به سان هر حقیقت دیگری
تنها با تقسیم شدن است که آزاد می شود،
که جاودانه می شود.

تو را با تمام زنان جهان قسمت می کنم
چرا که حقّ هر زنی ست
که حقیقت مرا بشناسد،
که آزاد باشد.

ثمر شهداد
تقدیم به س . د. سیلوا . از برزیل
جمعه ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۹

***

I share you with all the women of the world

I share you with all the women of the world
for it is the right of everywoman
that the wheat of her fingers
touches the warmth of the sun
and the boat of her eyes
Surrenders to the depth of the seas
and hangs on her ears
affectionate sentences
……
And her lips feel the edge of the sword.

I have left my fingers in your hair,
I have hung the diamond of my poetry from your ears,
I have stitched up my glimpse to your nakedness
for the day that your body
is the status of beauty
in the privacy of another woman,
the day that I have left you
in search for another Qibla.

My love !
your eyes
have seen my bones
and under your nails
my skin.
my flesh,
forever remain.

in vain you are trying
to rewrite your history
the best of wines
are the eldest wines
and the best lovers,
are those
who do not deny their history.

I share you with all the women of the world
because you are my truth
in an era that denies me
and my truth. like any other truth
only when shared becomes free
becomes immortal.

I share you with all the women of the world
because it is the right of every woman
to know my truth,
to be free.

***

A lembrança

O vermelho das flores

Veio do golpe de morteiros

E os acessos de tosse do outro lado da linha

Foram da poeira no ar

Após o bombardeio

Então

O amor voou pelos céus distantes

beliscar um Deus adormecido acordado

e assim, pela primeira vez

as nuvens estão inchadas não porque essa seja a sua natureza

Mas inchado pelas lágrimas e suspiros da humanidade

….

E assim as pétalas da rosa

lembretes da face machucada da verdade

Em vez de envelhecer numa estrutura de arame farpado

Seguro em um pequeno caixão de memórias

Sempre preservará o perfume do amor

Dedicado a C.G. Da Silva do Brasil

Samar Shahdad

1º de agosto de 2020

***

The Souvenir 

The red of the flowers 

Came from the slap of mortars 

And the fits of coughing at the other end of the line 

Were from dust in the air 

In the aftermath of bombardment 

So  

Love took flight up across distant skies  

to pinch a sleeping God awake

and thus, for once 

the clouds  are puffed up not because that is their nature 

But swelled by the tears and sighs of mankind 

….

And so the petals of the rose 

reminders of  the bruised face of truth 

Instead of ageing in a barbed wire frame

Safe in a small casket of memories 

Will always preserve the perfume of love

Dedicated to C.G. Da Silva from Brazil

Samar Shahdad 

1^st August 2020